Ewangelia według węgorza – Patrik Svensson

Co łączy Freuda, Arystotelesa i wioskę Aginga w Kraju Basków?

Choć odpowiedź może wydawać ci się dziwna, to jestem pewien, że już jej się domyślasz.

Łączy je niezwykła ryba zwana węgorzem.

Co jest w tym węgorza takiego niezwykłego? Przecież równie dobrze moglibyśmy powiedzieć, że świnia, albo pszenica łączy jeszcze większą ilość ludzi, a nikt nie pisze o nich 300 stronicowych książek.

Pszenica może łączyć Donalda Trumpa, 90-letniego Japończyka spacerującego właśnie brzegiem morza, i mojego Wujka z Ameryki, ale historia węgorza jest nieco inna.

Jest ciekawa.

(no dobra, pszenicy też i pisze o niej Yuval Noah Hararri w tej ksiażce)

Szczególnie dlatego, że ma w sobie dokładnie ten sam element, który łączy historie o duchach, niespodziewane pojawienie się kosmitów w Roswell, czy wielkie odkrycia naukowe.

Tym elementem jest tajemnica.

Bo jeszcze do 1921 r. nie wiedziano dokładnie gdzie i w jaki sposób rozmnaża się węgorz. Kilkadziesiąt lat wcześniej nie było do końca pewne, czy węgorz jest rybą.

To się jednak zmieniało dzięki wytrwałem badaczom, które z pasją poszukiwali odpowiedzi na te wszystkie tajemnicze zachowania. Niektórzy wręcz poświęcili swoje życie, żeby dowiedzieć się skąd tak właściwie węgorz pochodzi, jak wygląda jego żywot i dlaczego tak bardzo chętnie ukrywa przed nami swoje tajemnice.

O czym jest „Ewangelia według węgorza”?

Mimo tego nie jest to książka tylko o badaniach nad węgorzem. To połączenie osobistej historii autora, jego wspomnień z dzieciństwa i dorastania, a także przedstawienie węgorza – wydającego się mało istotną rybą – i jego roli w naszej kulturze.

Jako społeczeństwo mamy wyjątkowo łatwość w przepisywaniu znaczenia nawet najmniejszym elementem przyrody. Snujemy o nich opowieści. Używamy jako symboli. A czasem nawet tępimy my na wielką skalę, a w obawie przed pechem czy złymi czarami.

Taki los spotkał także węgorza, który w tej książce jest zarówno tłem, jaki głównym bohaterem opowieści.

„Ewangelia według węgorza” to nietypowa, filozoficzno-fabularna podróż ubarwiona przykładami różnych epok. Stawiająca wiele pytań i dająca jeszcze mniej odpowiedzi. A głównym motywem jest samo życie.

„Ewangelia według węgorza” – komu się przyda, a komu nie będzie potrzeba?

To nie jest książka, która uczy.

„Ewangelia według węgorza” jest natomiast książką która daje do myślenia. Dlatego jeśli chcesz wyciągnąc konkretne lekcja, wdrożyć je w życie i poprawić dzięki temu swój byt, to nie jest pozycja, po którą powinieneś sięgać.

To książka dla osób, które mają ochotę zastanowić się – czasem na bardzo abstrakcyjnych przykładach – nad swoją egzystencja, istotą istnienia, lub lub kulturowymi zapędami ludzkości.

Kim jest autor – Patrik Svensson

Dlaczego warto przeczytać „Ewangelię według węgorza”?

Dlaczego jednak uważam że ta książka jest warta przeczytania do tego stopnia, że postanowiłem o niej napisać?

Bo zobaczyłem po raz kolejny pewien paradoks.

Z jednej strony istnieje gatunek. Gatunek który chce przetrwać, żyć. Ma wewnętrznie zaprogramowane potrzeby rozmnażania się i istnienia. A z drugiej strony jest człowiek.

Człowiek, lub dowolne inne zwierzę, jednak człowiek w tym równaniu jest wyjątkowy. Większość zwierząt zabija inne głównie dlatego, żeby przeżyć.

Lwy polują na gazele. Ptaki zjadają owady. A sępy wszystk to, czego nie zjedli inni.

My, ludzie, mamy jednak tendencję do polowania i zabijania nie tylko z potrzeby przeżycia. Zabijamy dla rozwoju nauki, podtrzymania kultury, albo nawet dla sportu. I potrafimy to jeszcze nazwać „wyższym celem”.

Wydaje się absurdalne, nieprawdaż?

A zastanawia mnie to tym bardziej, że sam w tym często uczestniczę.

Gdy jednak czytałem opisy wyławiania tysięcy małych węgorzyków i setek dorosłych tylko po to, żeby zaspokoić swoją ciekawość naukową, To w głowie pojawił mi się obraz dzieci, które dla zabawy wyrywają pająkom odnóża lub rzucają kamieniami w ptaki, żeby zobaczyć co się stanie.

I choć w książce pojawiają się głosy, że takie badania prowadzi się właśnie dla dobra węgorzy, ponieważ są gatunkiem bliskim wyginięcia, to mam dziwne wrażenie, że zostawienie go w spokoju nie jest wcale gorszym rozwiązaniem.

Polecam jednak tę książkę, bo być może wam przyniesie całkiem inne myśli, a dzięki temu nawiążemy ciekawą dyskusję.