Powrót z pracy.

Korki.

Samochody toczą się sznurem jakby to była kolejna szansa do zrobienia dodatkowych nadgodzin. A za nadgodziny sie przecież płaci. Prawda? Siedzenie w napięciu za kierownicą Cię bardziej z każdą chwilą, a potrzeba napiera ostro tylnym wyjściem. Twoj kres wytrzymałości jest juz bliski.

Ale korek rusza. Mijasz kolejne ulice i skrzyżowania. Parking, schody, drzwi, łazienka, klo, uff…

Tego Ci bylo trzeba.

Po fakcie. Zbierasz gacie, sięgasz po papier… Ups…

Zostaly ostatnie trzy listki.

No to dupa. To co teraz?

I teraz, według jednej z filozofi budzą się najbardziej twórcze pomysły. Jesteś w sytuacji krytycznej, a to właśnie w jej obliczu musisz w najbardziej efektywny sposób wykorzystać wszelkie, nawet najbardziej skryte zasoby jakimi w tej chwili dysponujesz.

Wg. Mike’a Michlowicza sytuacje w których masz dość czasu i pieniędzy na podjęcie działania nie są tak budujące, jak sytuacje w których musisz borykać się z brakami i niedogodnościami. Łatwy start to łatwy koniec. Jeśli jednak start nie był taki przyjemny i musiałeś sporo natrudzić się by przetrwać ten trudny etap, to jest wielka szansa, że i sporo się w tym czasie nauczyłeś. I to właśnie premiować będzie w przyszłości.

Pan, którego wcześniej wspomniałem napisał bardzo imteresującą książkę – Start-up Bez Pieniędzy. O czym w niej mówi? Głównie o przedsiębiorczości, a dokładniej o cechach, jakie w jego mniemaniu powiniem posiadać startujący przedsiębiorca, by jego przygoda nie zakończyła się falstartem.

Ale nie tylko o tym. Opisuje wiele przykładów sukcesów i porażek osób, które pewnego dnia postanowiły pójść drogą smaozatrudnienia. Nie było to często łatwe, mogło też nie byc przyjemne, ale w kazdym przypadku było to opłacalne.

Ale do rzeczy. co chciałbym Ci w tym artykule przedstawić, byś nie uznał czytania go za stratę czasu, to 8 atrybutów, które zdaniem Mike’a musisz posiadać, by zacząć własny biznes nie mając przy tym grosza przy duszy. Zaczynamy!

1. Musisz rozwijać fundamenty swojej wiary. Musisz w samym sobie szukać wsparcia i odpowiedzi. Im większy jest Twój cel, tym więcej pewności i samozaparcia potrzebujesz. Musisz wiedzieć, że Twój sukces jest w 100% zdeterminowany przez Twoje przekonania, a nie przez okoliczności, pieniądze czy wykształcenie.

2. Musisz mieć pasję. Działać zawsze w jej obszarze. To nie musi być oczywiste dla osób z Twojego otoczenia, nie musisz wszystkim o tym opowiadać. Ważne są ciarki i ekscytacja którą odczuwasz, gdy o tym myślisz.

3. Musisz podjąć działanie. Nawet przedwcześnie. Musisz podjąć działanie wcześniej, niż inni na to wpadną. Często oznacza to ryzyko i podążanie szlakami jeszcze nieprzetartymi. Może to oznaczać że sparzysz się i to nie raz. lecz w większości przypadków zostaniesz za to nagrodzony.

4. Musisz być pomysłowy. PIeniądze są jak narkotyk, który tymczasowo ukrywa przed Tobą problemy. Pozwalają robić głupoty bez odczuwania konsekwencji, a przez to czynią jeszcze bardziej głupim. A sukces osiągniesz dzięki pomysłowości i pełnej koncentracji.

5. Muszisz opanować swoją niszę. Wybierz rynek, na którym konkurencja jest słaba, lub możesz zaproponować więcej produktów lub wyższą jakość usług niż przeciwnicy. Wtedy przejmujesz nad nim kontrolę.

6. Musisz wykorzystywać swoje zalety. Rozpoznaj te kilka z nich, które są Twoją największą wartością i naucz się wykorzystywać je doszczętnie. Wszystko w czym nie jesteś dobry – odpuść i najlepiej zleć to innym, którzy znają się na tym i zrobią to szybciej i lepiej.

7. Musisz obrać cel. Wiedzieć gdzie znajduje się meta (nie ta niebieska). Mimo tego nie planuj dokładnie wszystkich kroków. Skup się na planowaniu krótkoterminowym, osiągaj małe sukcesy, a ponich weryfikuj i ustawian żagle na nowo.

8. NIE możesz być normalny. Musisz być ryzykantem. Odrobinę dziwny. Może nawet szalony. A z pewnością wyjątkowy. To od ciebie zależy, czy zmienisz status quo.

Uważasz, że coś w tym może być? Myślałeś kiedyś o samozatrudnieniu? Polecam też inne pozycje tego autora. Znaleść je można na jego stronie internetowej, czyli www.mikemichalowicz.com.

Nie jestem autostopowiczem. Nawet podróżnikiem sie nie nazwę.

Ot, odwiedziłem kilka zamków, bylem tu i tam ale ani specjalnie daleko, ani specjalnie wysoko. Nawet granic Polski jeszcze nie opóściłem, choć zbieram sie do tego juz od dłuższego czasu.

Nie powiem – chcialbym. Chce zwiedzać, jeździć i poznawać, ale nie dane jest to wszystkim, szczególnie tym z długami po uszy, żyjącym za hajs z ulotek i na słoikach od mamusi (czyt. studentom) i przeswiadczonymi, ze jak nie prześpi się nocy w wygodnym łóżku i browarem w ręce, to żadne to były wakacje.

Owszem tez to lubie. Szczególnie wraz ze wzrostem statusu i majątku w mBanku. Dupa się robi wygodna. Ale jest ten szczególny typ „podróżnika”, który u jednych buzi współczucie, a u innych przeciwnie – fascynację i podziw.

To autostopowicz.

Moja przygoda z autostopem zaczęła się pierwszego dnia mojej pierwsej pracy. Przeciągło się znacznie tego dnia. Busy odjechały, znajomych brak, a do domu 40 km. obok był przystanek, więc przy nim stanąłem i czekiałem, aż cokolwiek będzie jechać. Zeszło tak dłuższą chwilę.

Wedy zaczęła się bitwa myśli nieśmiałego chłopczyka – wyciągać kciuk czy nie? To nie było takie oczywiste, szczególnie patrząc na moją osobowość 7 lat temu. Po dłuższym namyśle zdecydowałem się.

Pierwszy samochód przejechał, tak i drugi, trzeci, dziesiąty… Czułem się dziwnie, ale tylko przez pierwszą chwilę. Później jednak przyzwczaiłem się do tej sytuacji, aż stało się to wręcz zabawne. W końcu zatrzymał się samochód, a miła para podwiozła mnie praktycznie pod sam dom, choć musieli nadrobić dobre 10 km. Fart!

Po tamtej „przygodzie” duzo się w tej kwesti nie działo, aż siedząc w akademiku kilka la później natknąłem się na blog www.autostopemprzezzycie.pl. Coś niesamowitego. Podziw, jaki mam do jego autora sięga wręcz nieba i mógłbym piać o nim bez przerwy odsiwtu do nocy. Przeczytałem go w 2 dni nie omijając żadnego posta.

Pewnego dnia okazało się, że Przemek robi prezentacje  Krakowie. Juz tam bylem, choć zaczynała się dopiero za 2 tygodnie. Wrażenia nieziemskie, albo wręcz przeciwnie – tak przyziemne i proste, ze każdy złapał haczyk. Skokowski mówi i pisze tak samo – prosto i ludzko. Bezpośrednio. Jednocześnie rybki upolowane. Wzrost czytelnictwa blogów w Polsce +0,012%.

Potem wydał książkę i przyjchał znów do Krakowa na kolejną prezentację. Byłem tam znów, a tym razem wyszedłem z autografem. Dlaczego poszedłem tam raz jeszcze słuchać tego samego?

Bo Przemek tak mowi, jak i pisze – prostolinijnie, otwarcie i radośnie (że szczyptą melancholii co 67 stron, bo akurat zatesknił). I ten wlasnie naturalny i bezpośredni styl przemawia do mnie najbardziej. Czyta sie go jednym tchem, a w pamięci jego przygody zostają przynajmniej do kolejnej zimy. Chyba, ze pójdzie sie w ślady autora. W trasę.

Dzięki Przemkowi wyruszyłem w pierwszą stopową trasę. Zamki, znajomi  i imprezy jako nagroda za zdaną sesję zimową.

Tak sie stało i choć dla osób postronnych to jest nic,  żaden wyczyn czy przygoda, jednak dla mnie to niezapomniany wyjazd z masa przygód i wspomnień, które zostają na lata.

Dzieki Przemek! Powodzenia na trasie 🙂

PS: Do przeczytania książki „Autostopem przez życie” Przemka Skokowskiego zachęcam tym bardziej, że pojawiła się już kolejna, tym razem z wyprawy do Ameryki Południowej.